کد خبر: 15801
تاریخ انتشار: بهمن 23, 1403گروه : یادداشت
دامغان گلوگاه ارتباطی ایران و نیازمند احیای جایگاه استراتژیک دامغان، به واسطه موقعیت جغرافیایی بی همتایش در تقاطع محورهای شرق به غرب (تهران-مشهد) و شمال به جنوب (کریدور خزر به مرکز و جنوب ایران)، یکی از مهمترین کریدورهای مواصلاتی کشور محسوب می شود. با این حال، این شهر علیرغم پتانسیل های فراوان، به دلیل بی توجه ی های در سطوح استانی و ملی، از توسعه زیرساختی و اقتصادی بازمانده است. در این متن، ظرفیت های دامغان و راهکارهای تبدیل آن به قطب ترانزیتی کشور بررسی ارائه می شود. ظرفیت های کلیدی دامغان در حوزه راه؛ ۱. موقعیت استراتژیک ارتباطی: – قرارگیری در تقاطع جاده های (تهران-مشهد) و جاده ابریشم نوین (شرق به غرب). – فاصله مناسب از کلانشهرها (۲۴۰ کیلومتری شرق تهران، ۳۵۰ کیلومتری غرب مشهد). – دسترسی به بنادر شمالی (بندر ترکمن، امیرآباد) و مراکز صنعتی شرق کشور. ۲.پتانسیل اقتصادی: – امکان ایجاد پارک های لجستیکی و مراکز باربری برای کاهش هزینه های حمل و نقل ملی. – تقویت صنایع محلی (پسته، معادن سطح شهرستان و…) با تسهیل دسترسی به بازارهای داخلی و خارجی. – جذب گردشگری با احیای جاذبه های تاریخی (برج طغرل، مسجد تاریخانه، تپه حصار و… ) و طبیعی (کویر دامغان، چشمه علی و…). ۳.ذخایر معدنی: – وجود معادن غنی گچ، نمک، زغال سنگ و سولفات سدیم که نیازمند شبکه حمل و نقل کارآمد برای صادرات هستند. چالش های پیش رو؛ -فرسودگی زیرساختهای موجود: جاده های باریک، نبود خطوط ریلی پرسرعت، و کمبود امکانات رفاهی برای رانندگان. – عدم سرمایه گذاری دولتی: اولویت بندی کریدورهای دیگر (مثل قزوین-رشت یا تهران-ساوه) و محرومیت دامغان از بودجه های ملی. راهکارهای تحول آفرین: ۱. ارتقای زیرساخت های حمل ونقل: – احداث خط ریلی سریع السیر در مسیر تهران-مشهد با ایستگاه لجستیکی در دامغان. – ساخت ترمینال های مدرن باربری و انبارهای مجهز به سیستم های نگهداری سرد و گرم. ۲. جذب سرمایه گذاری دولتی-خصوصی: – ایجاد مناطق ویژه اقتصادی (مثل منطقه ویژه معدنی-صنعتی) با معافیت های مالیاتی. – مشارکت بخش خصوصی در پروژه های بزرگ راهی و هتل های بین راهی با تضمین سودآوری. ۳. تبدیل دامغان به قطب گردشگری ترانزیتی: – ساخت مجتمع های اقامتی-رفاهی در حاشیه جاده ها برای رانندگان و مسافران. – توسعه اکوتوریسم کویر و راه اندازی تورهای تاریخی با تبلیغات ملی. ۴. هماهنگی فرا استانی: – ایجاد شورای هماهنگی کریدور دامغان با حضور نمایندگان استانهای سمنان، خراسان رضوی، گلستان ،مازندران ، اصفهان و تهران. – پیوند پروژه های دامغان به برنامه های کلان مانند کریدور بین المللی INSTC (اتصال هند به اروپا از طریق ایران). سخن آخر: دامغان با تکیه بر موقعیت جغرافیایی و منابع خدادادی، میتواند به نگین ارتباطی ایران تبدیل شود، اما این امر نیازمند عزم جدی دولت، تخصیص بودجه های ملی، و مشارکت سرمایه گذاران داخلی و خارجی است. احیای این کریدور نه تنها محرومیت زدایی از شرق استان سمنان را به همراه دارد، بلکه سود اقتصادی آن به تمام کشور سرازیر خواهد شد. زمان آن است که دامغان از حاشیه به متن برنامه های توسعه ایران وارد شود. دکترا برنامه ریزی شهری دلسوز شهر دامغان
دیدگاهتان را بنویسید