پایگاه خبری دامغان نما _ دکتر زهرا احمديان

شناخت ظرفيت هاي هر منطقه و توجه به تقويت زيرساخت هاي مرتبط با آن از مولفه هايي است كه مديران برنامه ريز بايد به آن توجهي ويژه نمايند.
اقتصاد بومي شايد مقوله اي باشد كه كمتر مورد توجه قرار گرفته است اما به جرات مي توان گفت يكي از راههاي برون رفت از بحران هاي اقتصادي در سطح كلان همين مهم انگاشته شدن اقتصاد بومي و منطقه اي است.
به طور مثال در شرايط اقليمي كويري در حوزه ي كشاورزي نمي شود و نمي توان به سمت كشت محصولاتي رفت كه نياز به آبياري بسيار دارد و يا صنايعي كه براي راه اندازي و ادامه ي حيات خود وابسته به آب هستند.
اما همين مناطق خشك و كويري ظرفيت هاي بي شماري در حوزه ي كشاورزي دارد كه مطابق با شرايط اقليم مورد نظر هست مثل كاشت پسته و زعفران و صنايعي كه مرتبط با شرايط جوي و محيطي است مانند معادن بي شمار و غني كه مي تواند منبع ارزش آفريني و ايجاد ثروت براي آن منطقه باشد.
از طرفي بخشي از اين اقتصاد بومي به حوزه ي گردشگري و ميراث فرهنگي و صنايع دستي بر مي گردد، كه توجه به تقويت زيرساخت هاي آن مي تواند به طور قابل توجهي اشتغال ايجاد كند و درآمد پايدار به همراه داشته باشد
اقتصاد شهري توجه به همين فرصت هاي بي شمار است كه بايد مسئولين در حوزه ي جذب سرمايه گذار بسته هاي سرمايه گذاري با چنين نگاه توسعه اي داشته باشند و در اختيار سرمايه گذاران قرار بدهند.

 

موقعيت سوق الجيشي دامغان به دليل قرار گرفتن در مسير جاده ي ابريشم و جاده ي زيارت از يك طرف و كريدور شمال به جنوب و شرق به غرب بودن از طرف ديگر و پتانسل هاي بسياري كه در حوزه ي سرمايه گذاري دارد، اين شهر را شاخص نموده است، اما كمتر به آن توجه گرديده است.
به نظر مي رسد مسئولين دلسوز شهر بايد اين ظرفيت ها را تقويت كنند تا مانع از مهاجرت جوانان تحصيلكرده و خروج سرمايه هاي ارزشمند انساني از شهر شوند و نيز معضل بيكاري و توسعه نيافتگي نيز تا حدي بر طرف شود.
اساس اقتصاد اين شهر بر پايه ي تجارت پسته است.
پسته به عنوان محصولي استراتژيك در اقتصاد اين شهر مي تواند تحول قابل توجهي در اشتغال نيز ايجاد كند؛ اما چرا چنين اتفاقي نيفتاده است و چرا بالا رفتن قيمت اين محصول نتوانسته به طور چشمگير چرخه ي پول و سرمايه را در شهر ايجاد نمايد؟
پاسخ به اين سوالات نياز به آسيب شناسي جدي دارد
يكي از دلايل عمده آن خام فروشي است كه نه تنها تاثير چنداني بر رونق اقتصادي شهر ندارد، بلكه جز يك مقطع زماني خاص ” هنگام برداشت ” نتوانسته تاثيري در اشتغال شهر داشته باشد و تنها بخشي از كارگران بومي و غير بومي در اين ايام مشغول به كار مي گردند.
نگاه نماينده ي محترم و دلسوز و دغدغه مندان شهر را به اين نكته جلب مي كنم كه با ايجاد صنايع تبديلي و جلوگيري از خام فروشي و سود آني بي پشتوانه ي ارزش آفريني ، مي توان بيكاري، اين بلاي خانمانسوز، را در اين شهر كاهش جدي داد.
راه ديگر “برند سازي” محصول است.
ايجاد يك برند معتبر ملي و بين المللي براي اين محصول نگاه سرمايه گذاران را به اين بخش منعطف مي كند و راه را براي صادرات آن هموار مي سازد .
توجه به محصول شاخص اين شهر ، تنها بخشي از ظرفيت هاي قابل توجهي است كه بايد به آن پرداخته شود.
پيشنهاد مي گردد در حوزه ي مديريت شهري ، و در چارت سازماني آن “معاونت اقتصادي و سرمايه گذاري” تعريف شود ، تا اين معاونت با جذب نخبگان و صاحب نظران حوزه ي اقتصاد، با شناخت دقيق از ظرفيت هاي متطقه اي و بومي ، بسته هاي سرمايه گذاري براي ارائه به سرمايه گذاران آماده نمايند تا جذب سرمايه گذار بر پايه و اصول مبتني بر ايجاد اشتغال و توسعه باشد نه ساخت و سازهاي تجاري كه نه تنها دردي از اين شهر دوا نمي كند كه خود معضلي بر آن مي افزايد.
اميد آن كه شهردار آينده در كنار دغدغه ها و برنامه هايي كه دارد حتما به اين بخش – تقويت اقتصاد شهري – توجه ويژه نمايد و اعضاي محترم شوراي شهر كه اين ايام در حال بررسي رزمه هاي نامزدهاي سكان مديريت شهري هستند ، به اين نكته در كنار توانمندي هاي ارائه شده عنايت خاص بفرمايند.
راه براي توسعه و پيشرفت باز است فقط بايد چشم ها را شست و جور ديگري ديد…