کد خبر: 1320
تاریخ انتشار: شهریور 7, 1400گروه : شهر و شهرسازی
پایگاه خبری دامغان نما _ علیرضا خراسانی این روزها و همزمان با برگزاری مسابقات پارالمپیک توکیو ژاپن و افتخار آفرینی ورزشکاران معلول کشورمان، عزیزان توجه داشته باشید عزیزان معلول ما خود خواسته معلول به دنیا نیامده اند و خیلی از معلولین هم در اثر حوادث، تصادفات، بیماری و… دچار معلولیت گردیده اند و هیچ ضمانتی هم نیست که بقیه افراد سالم از نظر جسمانی در آینده دچار مشکلات جسمی و یا معلولیت نشوند. همین معلولین قهرمانی که این روزها در حال افتخار آفرینی برای کشور عزیزمان هستند نیز از این قاعده مستثنی نبوده اند، پس چه بهتر که از همین امروز کار را شروع کنیم که فردا خیلی دیر است. همانگونه که استحضار دارید یکی از مبتلابه‌ترین موارد تبعیض نسبت به معلولین، اجحاف در بهره‌مندی آنان از مفهوم ((حق بر شهر)) است. بررسی این نکته که اساساً محیط شهری برای چه قشری از افراد ساخته شده و زیبایی‌شناسی معماری مستظهر به چه رویکردها و حامل چه پیام‌هایی است، نشانگر میزان ارتباط فرضیه‌های شهروندی با محیط است. نیازی به تشریح محرومیت افراد معلول نیست؛ چراکه این موضوع در واقعیتِ طبیعی زندگی کاملاً پدیدار است. وقتی افراد معلول به محیط «غیرمعلول» دعوت می‌شوند، شکاف میان معلول‌بودن و معلول‌نبودن کاملاً هویدا خواهد بود. شاید سخنی گزاف نباشد، اگر گفته شود عدم امکان بهره‌مندی معلولان از تسهیلات و فضاهای شهری، در واقع نه به خاطر معلولیت آنان بلکه به لحاظ معلولیت اجتماع و ناتوانی آن در سازگاری امکانات فضاهای شهری با نیازهای این طیف از شهروندان جامعه است. واقعیت این است که هنوز خروج از خانه برای انجام امور عادی زندگی شهروندی برای معلولین با دشواری‌ها و صرف انرژی فراوان همراه است که ایشان را تا حد امکان مجبور به ماندن در منزل می‌کند. وسایل نقلیۀ عمومی همچون مترو، تاکسی و اتوبوس عملاً برای آنان غیرقابل‌استفاده است. نبود پل های مناسب عبور معلولین بر روی جوی ها و کانال‌های آب، نصب موانع u شکل در پارک‌ها، مجتمع های تجاری و پاساژها، بانک ها، مساجد و اماکن مذهبی، اماکن ورزشی، عدم نصب چراغ های ویژه و آژیریا بوق در چهار راه ها برای عبور معلولین به ویژه نابینایان و… که عبور معلولین بدون تحمل دشواری فراوان یا با کمک دیگران (که بعضاً باعث خدشه‌دار شدن عزت نفس و کرامت انسانی این افراد می‌شود) نیز امکان‌پذیر نیست. حتی در بسیاری از ساختمان‌های نوساز، سطح شیب‌دار (رمپ) در نظر گرفته نشده است و یا پله‌های متعددی در مقابل درِ ورودی، دسترسی معلولان را محدود کرده است، که نمونه بارز آن ساختمان خود شورای شهر و همچنین شهرداری می باشد. و در نهایت به‌رغم اینکه در خصوص الزام سازمان‌های دولتی و غیردولتی برای مناسب‌سازی معابر و اماکن عمومی قانون داریم اما اکنون از وضعیت خوبی برخوردار نیستیم. چرا که ضمانت اجرایی در این زمینه وجود ندارد.
جا دارد تشکر ویژه ای داشته باشم از شهرداری دامغان و به ویژه “جناب آقای مهندس منصور بانی” بابت همکاری بسیار ارزنده در طراحی و ساخت رمپ ورودی به سالن ورزشی جانبازان و معلولین وهمچنین رمپ سالن تیراندازی که با هدف دسترسی راحت‌تر عزیزان معلول ما صورت پذیرفت.
و اما سخنی نیز با مسئولین شهرمان و به ویژه اعضای محترم شورای شهر و شهردار آینده دامغان
و متاسفانه در برنامه های کاندیداهای شهرداری دامغان نیز بنده برنامه خاصی در رابطه با مناسب سازی اماکن و معابر شهری ، وسایل حمل و نقل عمومی درون شهری و برون شهری و… برای تسهیل در رفت و آمد عزیزان معلول مشاهده نکردم و البته ایمان دارم که اعضای محترم شورای شهر به این نکته نیز توجه کافی و وافی خواهند داشت ان‌شاءالله.
دیدگاهتان را بنویسید