کد خبر: 13807
تاریخ انتشار: اردیبهشت 23, 1403گروه : یادداشت
پرهیز از خودشیفتگی خدمت در ساختارهای سازمانی! عملکرد یک سازمان، بالاترین فریاد در اعلام خدمتگزاری است. سیدرضا جزء مومنی فرهنگ کار دولتی را چه کسی نوشته که کارگزاران دائم در حال گزارش دادن حجم کار انجام شده در اداره و ساختار و سازمان خود هستند و اساساً یک یا دو کارمند را با حقوق دولت در اختیار گرفته‌اند و در قالب کار روابط عمومی فقط به بزرگ‌سازی غیرمعمول افراد بویژه روسای ادارات و سازمان‌ها فکر می‌کنند و با بودجه دولتی از چیزی صحبت می‌کنند که در واقع عین وظیفه است و نیازی به تکرار بیش از اندازه توفیقات بعضاً خیالی نیست! مدیران دستگاه‌های دولتی بر اساس شرح وظایف سازمانی باید در کارگشایی حرفه‌ای منطبق با آیین‌نامه‌های خود و سازمان متبوع کار کنند لذا این عملکرد شرکت و سازمان و اداره است که با ارزیابی مشتری باید خوب گزارش شود و طی طریق خدمات اصلاً اهمیت عمومی نداشته و ندارد. اخیراً هر اداره و سازمانی، فضای مجازی را در اختیار می‌گیرد تا از خود و تلاش عین وظیفه ساختاری سازمان و اداره خود بنویسد و یا با تامین کلیپ و متن و … بخشی از عملکرد سازمان را به نمایش بگذارد و چه اصرار دارند نکات ریز فعالیت‌های خود در حد و اندازه بستن یک پیچ را هم فراموششان نشود و آدمی نمی‌داند که این گزارش در چه هوا و هوسی از ذهن مدیریت یک ساختار اداری و حتی غیر انتفاعی و مردمی در مساجد و تکایا و ساختارهای عمومی و غیر دولتی جای دارد! فرهنگ کار در دو قسمت دولتی و غیردولتی و حتی فرهنگ مشاغل به اصطلاح آزاد و زمینه فعالیت بازاری و کسبه و … دقیقاً منطبق با آیین‌نامه‌ی نوشته و یا نانوشته معمول، تعیین شده و مسیر حرکت در نیل به اهداف تعیین شده در حیطه دانش مسئولین امر منطبق با اهداف و دایره خدمات هر سازمان است و نیازی به واگویه آن نیست و گزارش کار وابسته به مقررات بالادستی فقط باید برای مسئولین بالادستی ارسال شود و این امر کفایت می‌کند؛ البته شرح برنامه‌های هر سازمان با تامین حوزه اختیارات و اساساً شرح وظایف ساختاری را می‌توان برای افراد مشخص کرد تا دقیقاً بدانند که از چه محلی و با چه روشی از یک سازمان، نهاد، اداره و … خدمات دریافت کنند. ادارات خدمت‌رسان به شکل عمومی بین مردم شناخته شده‌اند و نیازی به شرح خدمات بایسته نیست زیرا این‌گونه گزارش دادن‌ها کاری عبث است و هزینه‌های بسیاری دارد کما اینکه فلان ساختار اداری که کمترین میزان از پذیرایی از پرسنل شیفتی خود ندارد تا حوالی 50 میلیون تومان داده تا فیلمبردار حرفه‌ای، فیلم و کلیپ تهیه کند که فلان اداره و سازمان و نهاد در نوروز سال جاری چه کرده است و جالب اینکه عموم مردم از آن ساختار گله‌مندند و حتی کارمندان آن ساختار نیز گله بسیار از حق‌کشی و حق‌خوری در قیاس با همکارانشان در سطح استان سمنان دارند. اداره خرده‌پایی که تعداد کارمندانش به تعداد انگشت‌های یک دست نیست و هر روز اطلاعیه جذب کارمند ساعتی برای امور جاریه خود صادر می‌کند در نهایت تعجب شاهدیم که از امور جاری خود در حد پیدا کردن یک منهول، گزارش جامعی تهیه کرده و به استحضار مردم رسانده که این اداره زنده است! و دائم به فکر مردم است ولی همین اداره … گزارش‌های سالانه و ماهانه و فصلی بسیاری از ادارات و سازمان‌ها در حکم بزرگ‌سازی فلان مسئول و اداره، کاربرد رسانه‌ای پیدا کرده و این کار با ادعای کار برای خدا منافات جدّی دارد و جالب اینکه هر مسئولی در حکم مدیر، خدمت مربوط به یک جمع را به نام خود با کسوت مدیریت، رسانه‌ای می‌کند و بعضاً کمترین توجه‌ای به کارمند و کارگزار ندارند و البته در مناسبت‌های سیاسی هم کاربرد گزارش‌های از این دست در حکم کیمیای مدیریتی کاربرد پیدا می‌کند و این مردم بی‌نوا هستند که باید گزارش‌های بعضاً کذایی و یا اغراق شده را تحمل کنند. مدیران باید بدانند که کار خوب و حرفه‌ای نزد مشتری و ارباب رجوع، بازخورد منطقی دارد لذا نیازی نیست که مدیران عافیت‌طلب به هر در و دیواری بزنند که در رقابت تصویر و مصاحبه، جایی داشته باشند. کمی دقت کنید! امنیت این مملکت که برآمده از برکت خون شهیدان است با منّت نیروهای امنیتی در قالب گزارش هدر نرفته و نمی‌رود و آنان که کمترین نِمود تصویری و مصاحبه ندارند از بیشترین وجاهت خدمت برخوردارند و از طرفی نیروهای نظامی و انتظامی و اهالی خدمت در مرزهای جمهوری اسلامی را ببینید که چطور صبورانه و مظلومانه بی هیچ ادعا، خدمت می‌کنند و گاهی در اوج مظلومیت از جام طهورای شهادت می‌نوشند و هیچ بلندگوی سیاسی و اجتماعی از تمام وجود و مردانگی آنها دم نمی‌زند. مدیران کل سازمانی در استان سمنان باید روسا و به تبع آن کارمندان ادارات را منطبق با فلسفه خدمت توجیه کنند و اجازه ندهند وقت شرکت و سازمان، خرج گزارش‌های ناخوب و اراجیف بعضاً غیرحرفه‌ای شود و اجازه بدهند تمام انرژی سازمان در خدمت صادقانه تعریف و تبیین گردد. اخیراً بخشی از فرهنگ سازمان‌ها دچار اعوجاج جدّی شده و میزهای به اصطلاح خدمت در کنار مناسبت‌های مذهبی توسط تعدادی از ادارات برپا می‌شود که جای سئوال دارد که این ظاهرسازی خدمت تا چه اندازه در ساختار سازمانی ادارات و نهادها جا دارد و نگارنده بارها از کارمندان به ظاهر پاسخگوی فلان اداره شنیده است که این کار فایده ندارد که هیچ بلکه روز تعطیل کارمند را نیز خراب کرده است و به واقع مگر ساعات پاسخگویی اداری، کم است که نیازی به میتینگ ظاهرسازی خدمت متعالی! باشد؟ و البته اگر ساختار سازمانی به جدّ و منطبق با دستورالعمل‌های سازمانی پاسخگو باشد؛ نیازی به پاسخ در محل برگزاری جمعه و جماعت نخواهد بود که مطمئناً در این شرایط و نزد عموم مردم، نمی‌توان دردواره‌ی احتمالی در عدم حل مشکل را مطرح کرد. مدیران سازمان‌ها و نهادها و ادارات، کافی است منطبق با رویکرد دینی، اخلاقی، انسانی و البته سازمانی به کارمندان خود یاد بدهند که باید درست و حسابی در خدمت ارباب رجوع باشند و در نهایت احترام کارگشایی کنند. میزهای خدمت ویژه نمازگزاران، سئوال‌هایی را در پی دارد که آیا پاسخگویی خارج از وقت اداری و در روز تعطیل، ویژه فقط قشر خاصی است؟ کیفیت پاسخگویی در اداره و مسجد یکی است؟ کارگزاران در اداره برای راه‌اندازی کار به بسیاری از مقدّمات و موخّرات و بخشنامه و کامپیوتر و … نیاز دارند و چطور در مسجد فقط با حرف، کارراه‌اندازی می‌کنند؟ میز خدمت آیا هوس کار داشتن بی‌کارها را تامین نمی‌کند که به رفتار سازمانی آن اداره، افرادی اضافه شوند که تا دیروز اصلاً کاری نداشتند! البته فرهنگ توجیه و توضیح شیوه کارگشایی ادارات در قالب حضور جمعی و حرفه‌ای رییس و کارمندان ادارات در محیط محلات شهری و روستاها، بسیار پسندیده است به شرطی که زمینه تامین شوهای تبلیغاتی ادارات نشود و فقط برای رضای خدا و خلق خدا تامین گردد. اعزام کارگزاران به روستاهای دوردست بسیار خوب و سنجیده است که می‌تواند مشکل هم‌وطن را در محل و با توضیحات جمعی ویژه یک گروه خاص، حلّ نماید. به هر روی کار دولتی که با بودجه ملی از محل اعتبارات مردمی تامین می‌شود نیازی به خودنمایی و نمایش‌های خدمت ندارد و مدیران بهتر است به جای تهیه کلیپ و فضاسازی خدمت در محیط رسانه‌های مجازی در اندیشه تعالی پاسخگویی و خدمت باشند و به کارمندان خود نیز یاد بدهند که در غربت نام و نان، کار خلق را راه بیاندازید و مزد اصلی را از خدا بخواهید. به هر حال کار برای خدا منطبق با نوع‌دوستی، اجر الهی را در پی دارد و اساساً تمام جامعه جدا از نوع و ضریب اهمیت خدمت در دایره رفتار اجتماعی در حال خدمت به نوع انسان هستند و به همین دلیل هم نیازی به ابلاغ پر سر و صدای خدمات احتمالی نیست که هر که در عالم آمده؛ خدمت کرده و خدمت گرفته… پس زیاده عرضی نیست! زیرا کارگزار با هر درجه از اهمیت شغلی اگر مقارن طلوع خورشید از جناب نانوا، خدمت نگیرد و دستش به نان گرم و در پی آن صبحانه نرسد بی‌گمان آن روز فرصت انجام خدمت نخواهد داشت و جالب آنکه اگر نانوا فریاد بزند من کارگشایی می‌کنم! بسیاری بر او تشر می‌زنند که خوب وظیفه توست و پول می‌گیری تا نان به مشتری بدهی ولی همین ادعا در ادارات با تکبر تعدادی از کارگزاران مواجه می‌شود و ارباب رجوع در مقابل دلیل محکم سیستم قطع است!!! اگر یک سرفه بی‌جا کند با عتاب روبرو خواهد شد. در خاتمه از استاندار محجوب و محبوب سمنان می‌خواهیم تا طرح خدمت صادقانه بدون نیاز به فریاد تبلیغاتی ساختارهای سازمانی را که وقت‌کشی غیرحرفه‌ای ادارات را در پی دارد در استان پهناور و ولایی سمنان پی‌ریزی نمایند و مدیران کل نیز زمینه‌های تعالی خدمت را فراهم سازند. توضیح ضروری آنکه محتوای این نوشتار ناظر بر عملکرد تعداد محدودی از ادارات است و مشی خدمت صادقانه در بسیاری از ادارات با دلسوزی و شفقت مدیران کاربلد وجود دارد.
دیدگاهتان را بنویسید